Voor sommige mensen staat de wereld stil op dit moment tijdens de COVID-19 (Corona) crisis. Ze zijn ziek, of al het werk valt weg en ze hebben geen inkomsten, of ze verliezen hun baan, ze hebben zieke familie of vrienden waar ze niet naar toe mogen.

Voor een ander deel is het business as usual en wellicht wel drie tandjes sneller en harder werken, want er is nood. Nood aan spullen, nood aan eten, nood aan werkmateriaal, nood aan creatieve oplossingen, of nood aan het doorgaan van normale werkprocessen ook als er mensen ziek uitvallen.

De een mag niet op kantoor komen, de ander wel met 1,5 meter afstand, de ander mag alleen komen als aangemeld, of moet vooral thuiswerken, maar velen stappen iedere ochtend weer hun ‘normale’ werk binnen.

Normaal werken in een tijd van crisis. Al vaker werd de oorlog als vergelijking genoemd, ik merk dat mijn ouders hier ook aan terug denken, zij zijn die laatste nog levenden die dat hebben meegemaakt. Voor hen is het grote verschil dat er gewoon eten is en niemand verraden kan worden, of afgevoerd om gemarteld te worden (of erger), zo lieten ze mij weten en dat ze vertrouwen dat het weer goed komt. Voor veel mensen is de oorlog een exacte tijd, die begon toen en eindigde dan. Maar zo is het natuurlijk niet, dat ging veel vloeiender.  In de bezettingsperiode gingen mensen gewoon naar hun werk, moesten ze leven met de omstandigheden net als nu eigenlijk.

Dat je niet in ‘normale’ tijden leeft doet echter wel wat met je, in de oorlog destijds en ook nu.

Avondklok of huisarrest, je vrijheid wordt belemmerd op een manier die je niet hebt gekozen. Het heeft een impact. Sommigen hebben het gevoel dat ze in een bubble hun werk doen en ieder avond zonder vrienden, familie, het café, de bioskoop, het museum, een restaurant, is een moment dat je stilstaat bij de impact, zonder er goed raad mee te weten.

Het vliegt Webinars en ander leerfaciliteiten om je oren. Kinderen zitten thuis met bergen online huiswerk. Je hebt de ene online meeting na de ander en je leert nieuwe manieren van werken met vallen en opstaan. Je wil alle nieuws over het COVID-19 (Corona) virus volgen, maar soms kun je er geen wijs meer uit welke informatie klopt of niet. En als het Parool schrijft blijven we allemaal braaf thuis zitten in deze crisis, denk je, zeggen ze nou dat ik een sukkel ben? Sommige mensen gaan zich te buiten aan complottheorieën, anderen worden boos op iemand of alles.

En dan is er angst. Angst of het jezelf overkomt, of lieve mensen waar je van houdt, of dat het  niet weggaat, dat knappe bollen geen vaccin vinden of wanneer dan? Je mist je oude leven, de oude contacten, sommigen spreken of huidhonger, de ander aan kunnen raken. Je eet meer dan normaal, rookt weer, drinkt meer, maar waarom?