Binnen de politie is er een levendige traditie van jobcarven. Politieagenten combineren, met toestemming van de baas, ander werk met hun politiebaan. Door die combinatie houden ze hun werk vol. Maar Ellie Lust mag dit niet meer doen.

In het boek wat ik schreef met collega Ivy Powel, genaamd Biggetjesfokster en modeontwerpster, geven we de politieorganisatie een enorm compliment. Politieagent zijn in deze tijd is een zwaar bestaan. Of zoals Arjan Vergeer het verwoordt; ‘je weet nooit hoe je dag verloopt’.

Dat geldt voor agenten op straat en dat geldt zeker ook voor voorlichters. Je weet vaak meer dan je kunt zeggen, maakt afwegingen, en je krijgt steeds totaal verschillende onderwerpen te behandelen. Het zijn onderwerpen waar heel Nederland altijd een eigen mening over heeft.

Jarenlang zat ik naar politiewoordvoerders te kijken die net als voetballers geen gewoon Nederlands spraken, en waar je dus nauwelijks een touw aan vast kon knopen.

Ook als je ze in de praktijk tegen kwam leken ze niet op een Nederlandse school te hebben gezeten, en vroeg je je af, wat ze nu precies bedoelden? Ze waren ook vaak achterdochtig in hun houding, zeker naar allochtonen, genoeg is daarover in de pers verschenen.

Wiltink bracht hier een verandering, gevolgd door Marcouch. Er waren eindelijk gewone mannen aan het woord en herkenbaar. Vrouwen bleven echter buiten beeld, tot Ellie. En Ellie bleek ook nog homoseksueel, dat is in de voetbal nog niet vertoond, maar Ellie doorbrak het homogene masculien beeld van de witte man.

Wat een verademing dat frisse koppie op tv, lekker duidelijk, maar zeker niet op een Geen Stijl manier, nee juist heel professioneel. We gingen allemaal weer een beetje van de politie houden, en hoop hebben dat de politie een betere afspiegeling gaat worden van de samenleving met aanspreekbare mensen. We kregen ook begrip voor de hoeveelheid shit die politieagenten over hun heen krijgen, en hoe ze soms belemmerd worden in hun werk.

Het programma Ellie op patrouille gaf ook nog eens vergelijkingsmateriaal met het buitenland. Immers wij Nederlanders zijn best goed in zeuren en een vergelijking met elders maakt dat je leert relativeren.

Ellie had afspraken met de politie zoals ook de agent in ons boek en vele van hun collega’s. Ellie verbeterde het imago van de politie en kweekte begrip. Ellie deed het goed. Dus ontslaan we haar?

Hoofd communicatie Jean Fransman van de Amsterdamse politie zegt; ‘werd haar hoofdtaak een neventaak, of werd haar neventaak haar hoofdtaak?’ in PS. Tja, meneer Fransman en bazen van de politie, ik zou zeggen lees ons boek, en word je gewaar van veranderende tijden. Je hebt iets gedaan wat niemand snapt, namelijk het kind met het badwater weggegooid!